زنان جوزجان چگونه فرزندان‌شان را به مکتب 

می‌فرستند؟

  23 اسد|مرداد 1398

شماری از زنان نادار در جوزجان با کار در مزرعه، دامداری و خیاطی در اقتصاد خانواده‌های‌شان سهم می‌گیرند.

شماری از این خانواده‌های نادار که در یکی از روستاهای نزدیک شهر شبرغان زنده‌گی می‌کنند از بام تا شام سرگرم مزرعه‌داری، دامداری و دوخت‌ودوز رخت هستند تا مصرف آموزش فرزندان‌شان را پیدا کنند و آنان از آموزش به دور نمانند.

این زنان می‌گویند، روزانه به گونۀ میانگین از این طریق 200 تا 500 افغانی درآمد دارند.

یکی از زنان این روستا که دلبرخال نام دارد و به گفتۀ خودش فرازوفرودهای روزگار را بیشتر از هر زنی دیگری تجربه کرده است، می‌گوید که با این مشکلات ساخته و تلاش می‌کند تا با کارکردن در مزرعه، آیندۀ روشنی را برای فرزندان خود رقم بزند.

دلبرخال می‌گوید، همواره به فکر آموزش و پیشرفت فرزندان خود است.

عادله یکی دیگر از زنان این روستا که سرگرم خیاطی‌است نیز می‌گوید، روزانه 500 افغانی درآمد دارد و با این مبلغ پول مصرف تحصیل و آموزش فرزندان خود را می‌پردازد.

عادلۀ که چرخ ماشین را به امید رسیدن به آرزوهایش می‌چرخاند، می‌گوید که به خاطر آیندۀ بهتر کودکان خود و تهیۀ پول آموزش آنان لحظۀ از تاروسوزن و لباس‌های رنگارنگ جدایی ندارد.

مسلمه غنی‌زاده، رئیس امور زنان جوزجان با استقبال از عملکرد زنان این ولایت، وعده می‌دهد که از هیچ‌گونه کمک‌وهمکاری به این زنان دریغ نخواهند کرد.

رئیس امور زنان جوزجان می‌گوید، در هماهنگی با نهادهای همکار و کمک‌رسان برای زنان روستانشین برنامه‌های توانمندسازی را روی دست دارند که در آیندۀ نزدیک عملی خواهد شد.

لطف‌الله عزیزی، والی جوزجان نیز از تلاش‌های حکومت محلی برای فراهم‌ساختن زمینه‌های بیشتر کاری برای زنان این ولایت سخن می‌زند.

با این همه شمار از زنان در ولسوالی‌های جوزجان نیز سرگرم انجام کارهای شاقه، مزرعه‌داری، دامداری و خیاطی هستند که از این طریق در اقتصاد خانواده‌ و آموزش و پرورش فرزندان‌شان سهیم می‌شوند.