پاکستان منبع جنایات

نجات ده‌ها کودک و نوجوان افغان در تابستان امسال که به هدف تربیت و آموزش به صفوف جنگجویان طالبان به پاکستان انتقال داده می‌شدند، نشان می‌دهد که فقر و ناداری تا چه حد منابع بشری را برای صفوف شورشیان، تقویت می‌بخشد.

قوای افغان در چند عملیاتی در نزدیکی سرحد پاکستان تقریباً ۴۰ کودک را نجات دادند. مقام‌های افغان می‌گویند، قاچاقبران که با طالبان کار می‌کنند، پسران خورد سن و نوجوانان را از خانواده‌های نادار به هدف این‌که گویا آن‌ها را درس دینی می‌آموزانند، به صفوف طالبان به عنوان جنگجو می‌فرستند.

صفی الله کودک ۹ سالۀ افغان پس از این که توسط پولیس از چنگ رباینده‌گان نجات یافت به خبرگزاری فرانس پرس گفت: والدین من همیشه از من می‌خواست که تعلیم اسلامی بیاموزیم. اما نمی‌دانستند که ما را چه می‌آموزند، مغزهای ما را شستشو می‌دهند تا بمبگذاری انتحاری را بیاموزیم.

مقام‌های غزنی ادعا کردند که ۴۰ کودک و نوجوانی را که طالبان برای آموزشی به صفوف خود آماده می‌ساختند، دستگیر کرده و به اداراتی مسئول سپرده‌اند. حوادث تابستان امسال در ولایت غزنی به این ادعای حکومت و گروه‌های حقوق بشر صحه می‌گذارد که طالبان را متهم می‌کنند که با اختطاف کودکان آن‌ها را در مدارس دینی پاکستان به عنوان جنگجو آموزش می‌دهند.

اداره دیده بان حقوق بشر هم در گزارش سالانه خود گفته‌است که تربیت و آموزش کودکان از سن شش سالگی شروع می‌شود. در گزارش سازمان دیده بان حقوق بشر آمده‌است، بر اساس گفته‌های نزدیکان کودکانی که از سوی طالبان جذب می‌شوند، این کودکان زمانی‌که سیزده ساله شدند، طالبان آن‌ها را مهارت‌های نظامی از جمله استفاده از سلاح گرم، ساخت و جابه‌جایی ماین‌های کنار سرک را می‌آموزانند.

کار شناسان می‌گویند، فقر یکی از عوامل اساسی منابع سربازگیری شورشیان به حساب می‌رود. احمد شهیر یک کارشناس مدارس پاکستانی در پوهنتون الازهر قاهره پایتخت مصر می‌گوید، فقر و ناداری فلیته ثانیه سوز جنگ است. او به فرانس پرس گفت، اکثریت خانواده‎های فقیر کودکان‌شان را برای آموزش در مدارس دینی پاکستان بدست بی‎گانه‎ها می‎دهند.

احمد شهیر گفت، از ۱۰ تا ۲۰ هزار کودکان افغان از سرحد عبور داده شده به مدارس دینی در پاکستان شامل می‎شوند. او افزود، زنده‌گی برای کودکان در پاکستان خیلی دشورا است. به آن‌ها مواد خوراکی داده نمی‌شود و این مدارس به زندانی برای‌شان مبدل می‌گردد. احمد شهیر می‌گوید، این کودکان گام به گام نفرت از خانواده و کینه را می‌آموزند و آن‌ها احساس می‌کنند که هیچ آینده در پیش ندارند.