کاستیها وضعف عملکرد های امریکا ومتحدان آن درتامین امنیت درافغانستان

گلایۀ طنزآمیز از مقامات علاقمند به داشتن پایگا های

نظامی امریکا درافغانستان

اخبارآریائی: دولت امریکا در آستانه‌ی حمله به افغانستان در سال ۲۰۰۱ بارها اعلام کرد که تروریستان جایی برای پنهان شدن ندارند چون ماهواره‌های امریکا موجودات جنبنده را، حتی به اندازه یک «موش» هم می‌تواند زیر نظر بگیرند.

چه شد این توانایی؟ چرا امریکا با عدم تامین امنیت و محو تروریزم نیت به فرار از این ورطه را دارد. آیا امریکا دیگر آن امریکای زمان دونالد ریگن، بوش و اوباما نیست؟ به یقین که نیست چون حالا شخصی به نام دونالد ترامپ در راس اداره‌ی آن است ،کسی که از سیاست و برنامه‌های دراز مدت امریکا و تعهدات و معاهدات بیشتر به کسب و کار در بازار کالا و فیشن و کُشتی کج آگاه است.

در روزهای دشوار جنگ و حملات خونین طالبان، افغان‌ها در شبکه‌های اجتماعی این سخنان را به یاد می‌آورند و از یک‌دیگر می‌پرسند: «کجا شد آن عزم راسخ؟»، «کجا شد معاهده امنیتی که افغانستان و امریکا امضا کردند.»

نزدیک به شش ماه قبل که نزدیک چهار هزار طالب تا به دندان مسلح به خاطر حمله به شهر فراه در دشتی تجمع کرده بودند و ویدیوهایی از رژه رفتن وسایط جنگی شان را در ویب‌سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی به نشر رساند خیلی‌ها آن سخنانی را که مسوولین نظامی امریکا می‌گفتند: «حتا جنبنده‌های به اندازه‌ی موش هم زیر نظر ماست…» به یاد آورند و پرسیدند: «کجا شد آن ماهواره‌هایی که تروریستان را در سوراخ‌های موش هم زیر نظر داشت؟»

و اما مدتی است دغدغه‌ی افغان‌ها دیگر موضوع مبارزه با طالب و تروریزم نیست، بلکه ‌صلح با آنان است. امریکا حالا سفیر خاصی در رابطه با صلح افغانستان دارد و نام او زلمی خلیل‌زاد است. او امریکایی افغان‌تبار است و در پست‌های مهمی در حکومت امریکا کار کرده است و با اوضاع و احوال افغانستان خوب آشناست. او مدتی است که در افغانستان و منطقه رفت‌وآمد دارد و با کشورهای مانند پاکستان، روسیه، امارات، عربستان و قطر و به همین گونه با مسوولین اتحادیه اروپا دیدار و گفت‌وگو کرده است. او همچنان چند نوبت با رهبران طالبان نیز دیدار و گفت‌وگو کرده است که دور نهایی این دیدارها به روز نزدهم دسامبر در ابوظبی پایان یافت. در این مذاکرات حکومت افغانستان نیز هیاتی فرستاده بود، اما طالبان از دیدار با آنان ابا ورزیدند و آن‌ها نژند به کابل برگشتند. در پی بازگشت این هیات شورای امنیت افغانستان با نشر اعلامیه‌ای گفت که «هیچ کشور یا فردی حق و صلاحیت بحث درباره ساختارهای جدید حکومتی برای افغانستان از جمله تقسیمات سیاسی را ندارد و مردم این کشور معامله عجولانه را که قربانی‌های مردم افغانستان را نادیده بگیرد، نمی‌پذیرند.»

این اعلامیه بدین معنا است که حکومت افغانستان از سرخورده‌گی و از آن‌چه در پشت پرده در ابوظبی اتفاق افتاد ناراحت است و از قول‌وقرارهایی که آقای خلیل‌زاد به طالبان داده است، سخت خشم‌گین.

منابع گفته‌اند که طالبان در مذاکرات خویش پیشنهاد آتش‌بس سه ماهه را از سوی امریکا نپذیرفتند و بر خروج امریکا تاکید ورزیدند. آن‌ها به همین‌گونه خواستار تغییر رژیم در افغانستان شدند و گفتند باید اداره موقت ایجاد شود و رییس آن از سوی آنان معرفی گردد.

سوال این‌جا است که هیات طالبان که تا دیروز نام و نشانی از آن‌ها نبود و در خفا به سر می‌بردند آیا خرد چنین چانه‌زنی‌ها را با امریکا دارند؟ آیا امریکا و نماینده‌اش خلیل‌زاد که در تعامل‌های جهانی گپ نخست را می‌زنند و به گفته‌ی کابلی‌ها از «سیر و پودینه‌ی» دیگران آگاه اند، نمی‌دانند که شروط طالبان در اصل شروط آن‌هایی است که قبلاً امارت طالبان را به رسمیت شناخته بودند و حالا نیز از این ملک ویران و پر هرج سهمی می‌خواهند؟ مگر می‌شود خود کوزه‌گر و کوزه‌خر و کوزه‌فروش بود؟

در پی این اتفاقات خیلی‌ها به این باور اند که اعلام ترامپ مبنی بر خروج نیروهای امریکایی از افغانستان به نحوی چراغ سبزی به طالبان و قبول شروط آنان است. اما اگر این خروج هیچ چراغ سبزی نباشد و هیچ ربطی هم به شروط طالبان نداشته باشد بدون شک زنگ خطری برای به خود آمدن حکومت افغانستان که چهار سال متواتر در پی حذف رقیب‌های داخلی خود است، خواهد بود.